De ja vu

 Η ζωή μας αποτελείται απο μικρά μικρά κομμάτια γνώσης που όταν έρθει η στιγμή μπαίνουν στη θέση που τους πρέπει και συμβαίνει μια αποκάλυψη. Έπρεπε να περάσουν 5 ολόκληρα χρόνια για να καταλάβω το πραγματικό νόημα ενός έργου και να το αποκωδικοποιήσω. Ο Φάντο είμαστε εμείς και η Λις είμαστε παλι εμείς. Είμαστε εμείς σε σχέση με τους εαυτούς μας και με τους άλλους. Τώρα αντιλαμβάνομαι την σημασία της κάθε λέξης που έλεγα χωρίς να μπορώ να συνειδητοποιώ τότε τί ακριβώς έλεγα. Τα έλεγα βιωματικά και ασυνείδητα χωρίς να μπορώ να τα ερμηνεύσω με τη λογική μου. Και θέλω να ξαναπαίξω απο την αρχή την κάθε λέξη, την κάθε παύση, την κάθε αναπνοή. Που τώρα όμως θα έχουν ενα εντελώς διαφορετικό νόημα μέσα μου. Γιατί τώρα θα βιώνω το συναίσθημά μου ξέροντας ακριβώς τί ήταν αυτό που έλειπε από το παζλ. Φάντο και Λις. Δύο πληγωμένα παιδιά που όλοι κρύβουμε μέσα μας. Θύτες και θύματα εναλλάσσουν τους ρόλους, παλεύουν με τους εαυτούς τους και ο ένας με τον άλλον. Και τελικά ο ένας από τους δυο αποφασίζει να αφαιρέσει τη ζωή του άλλου. Η Λις ανάπηρη κρεμιέται και εξαρτάται απο τον Φάντο. Αναπηρία που ο ίδιος ο Φάντο της εχει προκαλέσει  για να μπορεί να την ελέγχει κ να μην του φύγει. Για το καλό της οπως ο ίδιος πιστεύει. Και παρόλη την αναπηρία της, ο έλεγχος συνεχίζεται με αλυσίδες, χειροπέδες, ζώνες. Οτιδήποτε, που θα την κάνει να μείνει εκεί χωρίς να μπορεί να βρει διέξοδο και που μια ζωή θα ευχαριστεί τον Φάντο για οτι καλό της πρόσφερε. Ψάχνουν να βρουν μια ουτοπική ευτυχία. Μια ονειρική πόλη που εκει θα μπορούν να ζουν ευτυχισμένοι. Πού να φανταστούν πως η πραγματική ευτυχία ειναι μέσα τους. Δεν είναι κακός ο Φάντο, δεν ειναι καλή η Λις, δεν είναι καλός ο Φάντο, δεν ειναι κακιά η Λις.  Ο καθένας μεσα στην πληγωμένη ψυχή του, προσπαθεί να βρει την ευτυχία όπως την νομίζει. Ο Φάντο απογοητεύεται, η Λις απογοητεύεται, ο Φαντο καταθέτει τα όπλα, η Λις φωνάζει για προσπάθεια, ο Φάντο κουράζεται, η Λις πεθαίνει,ο Φάντο καταλαβαίνει;;;... Με τον ίδιο τροπο που πεθαίνουν και οι σχεσεις μας. Με τον ίδιο τρόπο που σκοτώνουμε καθημερινά ο ένας τον άλλον. Με τον ίδιο τρόπο που κάποιος αρνείται να δει την πραγματικότητα και να την αλλάξει. Ή που δε θέλει να την αλλαξει. Ή που δεν μπορεί. Ή που κουράζεται και αποφασίζει να μην προσπαθήσει και πηγαίνει παρακάτω. Για να ξανακάνει τα ίδια λάθη ίσως, αν δεν νιώσει, δε συνειδητοποιήσει τί έχει κάνει ή να αποφασίσει να δυναμώσει και να φτάσει στην ολοκλήρωσή του, στην ευτυχία του. Ή που τελικά αυτή είναι η δική του πραγματικότητα και έτσι του αρέσει. Φάντο και Λις μου σας ευχαριστώ, μα πιο πολύ από όλους ευχαριστώ εσένα,τη ζωή, τον Θεό και το σύμπαν...