Τετάρτη 4 Φεβρουαρίου 2015

Φως...


Η πόρτα της εξόδου άνοιξε. Δε χωράς πια. Ορίζω τον χρόνο, τον χώρο και το διάστημα.
Χρόνος - ημιτελής.
Χώρος - ανεπαρκής.
Διάστημα - αλλοιωμένο.
Μόνο το κενό είναι μετρήσιμο. Σε κάθε τικ - τακ του ρολογιού, σε κάθε ανοιγόκλεισμα των βλεφάρων, σε κάθε αναπνοή. Δε με ορίζεις πια. Ορίζομαι από κάθε στιγμή, σκέψη, ανάμνηση.
"Κάηκε", είπες. Κάηκα, κάηκες, καήκαμε. Πήραμε φωτιά ολόκληροι. Φωτιά που κατάκαψε τα πάντα στο πέρασμά της.
"Πάγωσα μέσα μου" είπες άλλη στιγμή.  Στιγμή δεν πίστεψα οτι ήταν αλήθεια. Δεν ήθελα να πιστέψω. Καβαλούσα τα φτερά του έρωτα και πετούσα στον ουρανό, ενώ κάτω στη γη παιζόταν παιχνίδι σκληρό.
"Θα σε πληγώσω" μου είπες ένα βράδυ κρατώντας με αγκαλιά, γυμνοί. Γυμνοί. Όπως γυμνή άφησα τη ψυχή μου σε σένα. Έβαλα τα γέλια.
"Μην το κάνεις. Θα πονέσω." Κρύφτηκα στην αγκαλιά σου και σε έσφιξα. "Όχι άλλο πόνο. Αιμορραγώ ακόμα" σου φώναξα. Δε σε ένοιαζε όμως. Δε σε αφορούσε. Γιατί εισαι μικρό ανθρωπάκι κρυμμένο μέσα στις σκιές. Αυτές τις σκιές σου αγάπησα. Ίσως γιατί μέσα στις δικές σου σκιές έβλεπα και τα δικά μου σκοτεινά μονοπάτια. Ήρθες και έγινες έρωτας τιμωρός.
"Δεν πιστεύω στον έρωτα" έλεγες. "Ο έρωτας είναι για τους δυνατούς". Κι εσύ είχες παραιτηθεί.
"Θέλω αλλά δε μπορώ" έλεγες.
Έλεγες, έλεγες, έλεγες...
Κι εγώ να υπάρχω και για τους δυό μας. Στον δικό μου μικρόκοσμο, το επίκεντρο πάντα εσύ. Ένας κόκκος άμμου που το παρασύρει η θάλασσα. Η δικια σου θάλασσα. αυτή η σκοτεινή, βαθιά, αγριεμένη σου θάλασσα. Μετά ήρθε η τρικυμία μαζί με καταιγίδες και ανεμοστρόβιλους. Δε θα το ξεχάσω ποτέ αυτό το βλέμμα. Αυτό το κενό, άδειο παγωμένο σου βλέμμα. "Σ' αγαπάω" σου φώναζα κι ας έβλεπα στην καρδιά σου μόνο θυμό, απογοήτευση, μίσος. Άκουσα... Πόσα άκουσα... Άντεξα όμως. Άντεξα να γίνω πιόνι στα χέρια σου, άντεξα να ακούω κατηγόριες, άντεξα να χάσω ακόμα μια φορά τον εαυτό μου για έναν έρωτα. 
Όχι πια. Τέρμα οι θύτες και τα θύματα, τέρμα οι δήθεν έρωτες, τέρμα τα μεγάλα κενά λόγια. Έχει ερθει η ωρα για αλλαγές. Εχει ερθει η ωρα της αλήθειας.  Όποιος δεν μπορεί να την αντέξει ας πάει παραδίπλα. 
Από πού έρχεται όλο αυτο το φως; Λάμπει μπροστά μου και μου δείχνει τον δρόμο. Από εδώ και πέρα μόνο φως...

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου