Ήλιε μου ηλιάτορα

Αναρωτιέμαι λοιπόν... Να μείνω ή να φύγω. Μαζί με μένα και άλλοι πόσοι στην  ηλικία μου. Να φύγω για να δοκιμάσω την τύχη μου κάπου αλλού ή να μείνω και να το παλέψω και όπου μας πάει; Η φυγή τελικά είναι η λύση για τα πράγματα που αδυνατούμε να διαχειριστούμε; Ότι σε πονάει το κόβεις και πας παρακάτω; Είμαστε γενιά βολεμένων; Μάθαμε να μην παλεύουμε, να μην προσπαθούμε, να μην διεκδικούμε; Και να μας λένε και μπράβο από πάνω; Και αυτό αντικατοπτρίζεται σε όλα τα επίπεδα της ζωής μας. Στο εργασιακό, στο κοινωνικό, στο αισθηματικό, στο πολιτικό. Μάθαμε να τα ρίχνουμε όλα στην κακή μας τύχη και στη μαύρη μοίρα. Να δουλεύουμε λίγο και να βγάζουμε πολλά, να προσπαθούμε τόσο - όσο για τη σχέση μας και εκείνη να πηγαίνει καλά, να μην προσφέρουμε στους φίλους μας αλλά εκείνοι να είναι πάντα εκεί, να μην αποδίδουμε στην εργασία μας αλλά να παίρνουμε αναγνώριση, να γυρίζουν τα πράγματα γύρω από τον εαυτό μας και το Εγώ μας. Ευτυχώς πολλοί ξυπνήσανε. Ευτυχώς κάποιοι ακόμα μπορούν να σκέφτονται και να αισθάνονται. Πρέπει όμως να γίνουμε περισσότεροι. Πρέπει οι φωνές μας να ακουστούν πέρα από το διαμέρισμά μας, την πολυκατοικία μας, τη γειτονιά μας, την πόλη μας, τα σύνορά μας. Μας δίνεται μια ευκαιρία να βγάλουμε από πάνω μας τους δυνάστες μας. Μας δίνεται μια ευκαιρία να αποφασίσουμε εμείς για το μέλλον μας και να σταθούμε στα πόδια μας. Όχι ο καθένας σκεπτόμενος τον εαυτό του αλλά το γενικό καλό, τα παιδιά μας, τα εγγόνια μας. Θα είναι δύσκολα στην αρχή, αλλά και τί δεν είναι; Σάμπως τώρα εύκολα είναι; Λοιπόν σαν κάτοικος αυτού του τόπου θέλω να έχω το δικαίωμα να αποφασίζω εγώ η ίδια ποιό ειναι το καλό μου και πως θα ζήσω τη ζωη μου. Κανένας άλλος. Δε θέλω να είμαι μαριονέτα στο παιχνίδι τους. Καλύτερα μόνοι μας. Ας τα γκρεμίσουμε όλα και ας τα ξαναχτίσουμε. Ας ξαναγεννηθούμε από τις στάχτες μας. Ας ξεκινήσουμε από το μηδέν. Η ιστορία έχει δείξει πως μπορούμε να τα καταφέρουμε αρκεί να είμαστε ενωμένοι. Δύσκολο αλλα όχι αδύνατον. Ας ρισκάρουμε και λίγο. Τόσο καιρό που πηγαίναμε εκ του ασφαλούς τί κερδίσαμε; Σίγουρα κάποιοι κέρδισαν. Με τί κόστος όμως και πάνω στις πλάτες ποιών; Και πως να κατηγορήσεις και αυτούς που φεύγουν; Γιατί η Ελλάδα σου λέει τρώει τα παιδιά της. Πώς να τους κοιτάξεις στα μάτια και με ειλικρίνεια να τους πεις οτι εχουν άδικο; Η φυγή όμως γαμώτο δεν είναι λύση. Η σκλαβιά επίσης δεν είναι. Ας αποφασίσουμε με συνείδηση. Ας αποφασίσουμε να ρισκάρουμε, να αλλάξουμε την κατάσταση, να αναπνεύσουμε ελεύθερα. Κάναμε την αρχή. Ας το πάμε μέχρι το τέλος. Χωρίς αλληλοκατηγορίες και διαχωρισμούς. Σε όποιο χρώμα και αν πιστεύει ο καθένας, όλοι είμαστε κάτοικοι αυτού του ευλογημένου τόπου. Το πρόβλημά μας είναι ο εγωισμός μας. Μήπως να αφήναμε λίγο τα χρώματα και να ασχολούμασταν με την ουσία; Με τις αξίες μας σαν λαός; Δε θα χαθούμε. Δεν μπορεί να χαθούμε. Είμαστε η χώρα του ήλιου και όσο μας φωτίζει αυτός ο λαμπερός ήλιος, σε αυτή τη χώρα θα γεννιούνται λαμπρές ιδέες, λαμπρά μυαλά και λαμπροί άνθρωποι. Μην ξεχνάμε πως πάντα μετά από την καταιγίδα, βγαίνει πάντα αυτός ο υπέροχος φωτεινός, ζεστός ήλιος. Ας δείξουμε οτι είμαστε άξιοι απόγονοι και συνεχιστές αυτών που έκαναν τη λέξη Έλληνας να ακούγεται σε ολη τη γη και να ξαναπάρει την έννοια της παλικαριάς, του φιλότιμου, της γενναιότητας, της δημοκρατίας, των ελεύθερων ιδεών και του πνεύματος και όχι της λαμογιάς, του σταρχιδισμού, της καλοπέρασης, του βολέματος και της απατεωνιάς. Εγώ πάντως λέω να μείνω! Μπορούμε!