Παρασκευή 30 Αυγούστου 2013

Θανάσιμο κεντρί?



Ένας σκορπιός που ήθελε να διασχίσει ένα ποτάμι, παρακάλεσε ένα βάτραχο να τον κουβαλήσει στην πλάτη του.
-Να σε πάρω στην πλάτη μου; απάντησε ο βάτραχος. Ούτε να το σκέφτεσαι. Σε ξέρω, αν σε πάρω στην πλάτη μου θα με τσιμπήσεις και θα με σκοτώσεις.
-Μην είσαι χαζός, του είπε τότε ο σκορπιός. Δε βλέπεις ότι, αν σε τσιμπήσω, θα κυλήσεις στο βυθό του ποταμού και έτσι κι εγώ θα πνιγώ μαζί σου, καθώς δεν ξέρω να κολυμπώ;
Τα δύο ζώα κουβέντιασαν έτσι για λίγο και στο τέλος ο βάτραχος δέχτηκε να βοηθήσει τον σκορπιό να διασχίσει το ποτάμι. Τον φόρτωσε στην γλιστερή του πλάτη, ο σκορπιός γαντζώθηκε πάνω του κι άρχισαν το ταξίδι τους.
Όταν έφτασαν καταμεσής του μεγάλου ποταμού, εκεί όπου ανοίγεται η άβυσσος, ο σκορπιός τσίμπησε ξαφνικά το βάτραχο. Εκείνος αισθάνθηκε το θανάσιμο δηλητήριο να απλώνεται στο κορμί του και καθώς βυθίζονταν, παρέσυρε μαζί του και το σκορπιό. Λίγο πριν από το τέλος, του φώναξε:
-Βλέπεις; Σου το είχα πει, τι κατάλαβες τώρα, που χάνεσαι μαζί μου;
-Τίποτε απάντησε ο σκορπιός πριν βυθιστεί στα γαλανά νερά. Αυτή είναι η φύση μου!

Έτσι συμβαίνει και στην ανθρώπινη φύση. Κάποιοι επιλέγουν να τσιμπήσουν το χέρι που τους βοήθησε και κάποιοι επιλέγουν να είναι αυτοί που ενώ ξέρουν ότι θα τσιμπηθούν και θα πονέσουν, απλώνουν χείρα βοηθείας. Βλακώδης καλοσύνη, ηλιθιότητα, θυματοποίηση, μεγαλοψυχία? Ότι και να είναι, είναι επιλογή. Λάθος, σωστή, μόνο εκείνος που πράττει ξέρει. Ή δεν ξέρει. Απλά το πράττει. Και ας ξέρει εκ των προτέρων τί πρόκειται να του συμβεί.
 Επαναλαμβανόμενα λάθη, πάθη, επιλογές, δρόμοι. Μαθήματα ζωής, κύκλοι που ανοιγοκλείνουν. Δίνεις χωρίς να περιμένεις αντάλλαγμα. Η αγάπη είναι μέσα μας. Σημασία έχει να τη μοιράζεσαι λένε κάποιοι. Και έτσι βγαίνεις κερδισμένος. Και ας πονέσεις. Μια πράξη καλοσύνης και αγάπης δεν συνοδεύεται απαραίτητα από μία αντίστοιχη πράξη. Ο καθένας λογοδοτεί στον εαυτό του. Υπάρχει αυτό το μικρό ανθρωπάκι μέσα μας, που έρχεται σε ανύποπτο χρόνο και σε αναγκάζει να μιλήσεις μαζί του. Οι Σειρήνες σε ακολουθούν. Αν επιλέξεις να κλείσεις τα αυτιά σου σε αυτές ή αφεθείς στο τραγούδι τους, είναι δικό σου θέμα.
Όλοι πληρώνουν όμως για τις επιλογές τους. Και οι δύο πρωταγωνιστές της ιστορίας επέλεξαν να το πληρώσουν με τη ζωή τους. Η φύση του σκορπιού είναι αυτή που είναι και προτιμάει να πεθάνει και να τσιμπήσει τον "σωτήρα" του, από το να απαρνηθεί την φύση του. Αυτό έμαθε να είναι και προτιμάει να πεθάνει από το να αλλάξει. 
Προσκόλληση σε τοξικούς ανθρώπους, σε λάθος επιλογές, σε αρρωστημένες καταστάσεις. Αλήθεια ποιός ορίζει τί είναι φυσιολογικό και τί όχι? Αρκεί να είσαι καλά μέσα σου. Να είσαι εντάξει με το ανθρωπάκι. Γιατί ακόμα και αν είσαι σκορπιός αλλά τα έχεις καλά μαζί του, είναι επιλογή σου και ποιός νοιάστηκε για τον βάτραχο. Όλα είναι θέμα συνείδησης... Αν μπορείς και κοιμάσαι ήσυχος τα βράδια χωρίς οι εφιάλτες να σου τριβελίζουν το μυαλό, είσαι ικανοποιημένος.  Αν πάλι είσαι ο βάτραχος και είσαι διατεθειμένος να βαδίσεις συντροφιά με το σκορπιό, ενώ ξέρεις οτι το κεντρί του είναι εκεί, πάντα σηκωμένο για τη θανάσιμη επίθεση, επέλεξες να πορευτείς με αυτό που η συνείδησή σου, σου υπαγόρεψε. Μην ζητάς απαντήσεις, ευθύνες και ρίχνεις κατηγόριες. Ο σκορπιός παραμένει πάντα σκορπιός. Ίσως αυτό να είναι το μονοπάτι που πρέπει να διαβείς. Ίσως γιατί μπορεί να πάθεις ανοσία από τα τσιμπήματα και φτάσεις στο σημείο να μη σου κάνουν κακό. Ίσως γιατί, λέω ίσως, σε ένα άλλο χωροχρονοσύμπαν, το κεντρί του σκορπιού δε θα έχει δηλητήριο. Ίσως και γιατί να μη σε νοιάζει τελικά τί θα απογίνεις. Φτάνει να ακούσεις τί έχει να σου πει το ανθρωπάκι...

 

Κυριακή 25 Αυγούστου 2013

ΜΕΧΡΙ ΤΟ ΤΕΛΟΣ Η ΨΥΧΗ... ΟΜΩΣ ΠΗΓΑΙΝΕΙ ΚΑΙ ΠΙΟ ΚΕΙ;




Δρόμοι. Μέσα στην πόλη. Ή στην ύπαιθρο. Ή και μέσα στην ψυχή σου. Μονοπάτια δύσβατα, με αγκάθια, πέτρες, λακούβες και λάσπες. Κ εσύ διαβάτης προσπαθείς να περάσεις πάνω από τα εμπόδια που υψώνονται. Περαστικός οδοιπόρος. Μια απειροελάχιστη στιγμή μέσα στο αχανές σύμπαν. Φεύγεις, ταξιδεύεις και αναζητάς. Συναντάς κι άλλους διαβάτες,κι άλλες ψυχές,κι άλλες στιγμές. Τα μοναχικά βήματά σου σε οδηγούν κάποιες φορές σε λεωφόρους και κάποιες σε αδιέξοδα. Μετά από περιπλάνηση φτάνεις σε ένα τρίστρατο και σαν άλλος Οιδίποδας καλείσαι να αντιμετωπίσεις τη μοίρα σου. Κοιτάζεις τους δρόμους που ανοίγονται μπροστά σου. Πρέπει να διαλέξεις έναν. Και να πεις αντίο στους άλλους. Δεν υπάρχει πυξίδα, δεν υπάρχουν σημάδια και μπερδεύεσαι. Δε θυμάσαι καν από ποιόν ήρθες. Ξέχασες να αφήσεις και ψιχουλάκια για να μπορέσεις να επιστρέψεις αν το θελήσεις. Καλείσαι να πάρεις μια απόφαση. Κ αν δεν είναι η σωστή; Αν βρίσκεσαι σε λαβύρινθο και τελικά πάντα επιστρέφεις στο ίδιο σημείο; Αν στον δρόμο που επιλέξεις τελικά, βρεθούν απατεώνες, ληστές, δολοφόνοι; Ρισκάρεις. Επιλέγεις. Προχωράς. Όλα φαίνονται τόσο γνώριμα, μα και άγνωστα μαζί. Συναντάς κι άλλους συνοδοιπόρους. Καθένας αφοσιωμένος στην πορεία του. Κανένας δεν γυρνάει να κοιτάξει, κανείς δε δίνει σημασία, μόνος ο καθένας όπως κι εσύ τραβάει το δικό του δρόμο. Νυχτώνει. Έχεις αρχίσει και πεινάς, διψάς, είσαι εξαντλημένος, τα πόδια σου έχουν πρηστεί από το περπάτημα, η ανάσα σου έχει γίνει κοφτή. Λιποθυμάς... Ανοίγεις τα μάτια σου και κοιτάς τον ήλιο. Ξημέρωσε; Ο ήλιος σε τυφλώνει και δεν μπορείς να διακρίνεις καθαρά τη φιγούρα που στέκεται από πάνω σου και σε παρατηρεί. Τα μάτια σου ανοιγοκλείνουν για να συνηθίσουν το φως. Κάποιος σου απλώνει το χέρι. Αμφιβάλλεις. Και αν; Ναι αλλά και αν; Εμπιστεύεσαι και το κρατάς...Και το αφήνεις να σε οδηγήσει... Ή μήπως να αφήσεις και κανένα ψιχουλάκι;