Αυτούς που κάνουν πράξη τα λόγια τους, αυτούς που ονειρεύονται μαζί σας, αυτούς που φοβούνται μη σας χάσουν. Όχι από ανασφάλεια μη μείνουν μόνοι τους αλλά επειδή η μυρωδιά του σώματός τους έχει δεθεί με τη δικιά σας. Να ερωτεύεστε αυτούς που ερωτεύονται τα ίδια πράγματα με σας...
Μάθαμε οτι η αγάπη πονάει. Όχι. Οι λάθος επιλογές πονάνε. Οι εμμονές. Να μην τα έχεις βρει με τον εαυτό σου και να αναρωτιέσαι γιατί έτυχε πάλι σε σένα ο λάθος άνθρωπος. Οι μίζεροι άνθρωποι. Εκείνοι που κουβαλάνε στη ψυχή τους αρνητισμό. Αυτοί οι ίδιοι που προσπαθούν να σε τραβήξουν μαζί τους στο κενό κι εσύ τους αφήνεις.
Κι εσύ πιστεύεις πως έτσι είναι οι μεγάλοι έρωτες, οι παθιασμένοι, οι αξέχαστοι. Όσο πιο δυνατός ο πόνος, τόσο πιο μεγάλη η αγάπη. Όσο περισσότερο κλάψεις, πονέσεις, ταπεινωθείς, χάσεις τα λογικά σου, την αξιοπρέπειά σου, τον ίδιο σου τον εαυτό, τόσο δυνατότερος ο έρωτας. Ζεις το παραμύθι σου και το πιστεύεις και συνεχίζεις να χάνεσαι, να αναρωτιέσαι και να κλαίγεσαι. Γιατί το κάνεις; Γιατί μισείς τόσο πολύ τον εαυτό σου ώστε να τον υποβάλλεις σε αυτές τις δοκιμασίες;
Έρχεται η μαγική στιγμή που σου αποκαλύπτονται όλα εκείνα που φυσικά πάντα ήξερες αλλά ήσουν τυφλός για να τα δεις μέσα στην εικονική πραγματικότητα που έχτισες. Από την ανάγκη σου ίσως να αγαπήσεις και να αγαπηθείς. Και έπλασες την ιδέα αυτού που θα ήθελες να σου συμβεί πάνω σε αυτόν που από την αρχή ήξερες ότι είναι αδύνατον να συμβεί. Μπερδεμένο ε; Υπάρχει φυσικά και η χημεία, η φυσική, η ψυχολογία, η κοινωνιολογία και τόσες άλλες επιστήμες που προσπαθούν να σου τα εξηγήσουν. Άλλες με πολυπλοκότητα, άλλες με νόμους, άλλες με θεωρίες. Υπάρχει άραγε λογική εξήγηση; Από τη στιγμή που θα συνειδητοποιήσεις, θεωρητικά δε σε αφορά πια. Βγάζεις όλα εκείνα λοιπόν από πάνω σου που σε τραβάνε πίσω, που σε καθυστερούν, που σε πονάνε. Όλους εκείνους που δεν είχαν ποτέ τίποτα ουσιαστικό να σου πουν, εκείνους που αρέσκονται στο να παίζουν παιχνίδια για να επιβεβαιωθούν, εκείνους που ενδιαφέρονται για την επιφάνεια και δεν μπορούν να εμβαθύνουν, εκείνους που δεν αγγίχτηκαν οι ψυχές σας.
Χάνεις κάτι για να κερδίσεις κάτι άλλο. Χτίζεις την πανοπλία σου για να είσαι καλύτερα προετοιμασμένος την επόμενη φορά. Αναπνέεις ελεύθερα και λες "τα κατάφερα, είμαι πιο δυνατός απο πριν". Ξέρεις τί λεω εγώ για όλα αυτά; Μπούρδες! Νομίζεις οτι κάτι πέτυχες; Νομίζεις οτι τα κατάφερες να ξεγελάσεις τον εαυτό σου και να είσαι πιο προσεκτικός για τα επόμενα που θα ρθουν; Αυτό το μικρό παιδί που έχεις μέσα σου είναι ανυπάκουο, ζωηρό και σκανταλιάρικο. Και συνήθως δεν μαθαίνει από τα λάθη του. Θα μάθεις κάποια στιγμή. Μέσα από τον πόνο, την απώλεια και τον χρόνο. Θα μάθεις να το προστατεύεις, να το ακούς, να μην του χαιδεύεις τα αυτιά και να έρχεσαι αντιμέτωπο μαζί του. Μέχρι τότε όμως ο κύκλος θα επαναμβάνεται. Έρωτας, αγάπη, πόνος, θυμός, μίσος, αποκάλυψη. Κάθε φορά θα σου αποκαλύπτεται κάτι. Αν είσαι αρκετά ανοιχτός και τυχερός θα το δεις.
Όλα αυτά έγραφα μέχρι τη στιγμή που ακούστηκε αυτό το δαιμονισμένο μπιπ και άρχισε να αναβοσβήνει το κινητό μου. Όλα τακτοποιημένα έλεγα μέχρι πριν από εκείνο το δευτερόλεπτο που είδα το όνομά σου. "Τί στο διάολο θέλεις, φώναξα. Να πας να γαμηθείς. Εσύ, όλος ο πόνος που μου έδωσες, εγώ, όλοι μας." Άλλη μια ευκαιρία χαμένη. Είπα θα ήταν η τελευταία. "Στο είπα. Γιατί δεν ακούς;" Το ακούω να χτυπάει δεύτερη, τρίτη, τέταρτη. Τώρα θα δεις, θα σε βάλω στο αθόρυβο και θα σε γυρίσω ανάποδα να μη σε βλέπω. '
Οτι δεν βλέπεις, δεν υπάρχει, σωστά; "Ορίστε το έκανα. Είμαι καλύτερα τώρα. Πού είχα μείνει λοιπόν;" Α ναι! Στην αποκάλυψη. Αν είσαι λοιπόν τυχερός θα το δεις και τότε... Πφφφφ. Μια ματιά θα ρίξω μόνο και δε θα ασχοληθώ. Αφού τώρα πια κατάλαβα, μπορώ να το αντιμετωπίσω, είμαι δυνατή. "Ακόμα παίρνεις γαμώτο". Δε θα σε σηκώσω. Δε θα αφήσω να μου χαλάσεις ότι έχω χτίσει, σκεφτεί και αναλύσει. Μου το είπε και ο ψυχαναλυτής μου. Πρέπει να απομακρυνθώ από σένα. Να πάρω τις αποστάσεις μου. Να δώσω χρόνο στα πράγματα. Να βιώσω το πένθος. "Τί μαλακείες μου λέει κι αυτός. Ποιό πένθος; Εγώ το μόνο που νιώθω αυτή τη στιγμή είναι ότι θέλω να σε κόψω κομματάκια να μην υπάρχεις." Αυτός είναι ο τρόπος για να νιώσω καλύτερα. Να εξαφανίσω κάθε μικροσκοπικό κύτταρό σου. Να μην νιώθω οτι μπορείς να αναπνέεις, να νιώθεις, να γελάς, να ζεις. Το ήξερες οτι το σπερματοζωάριο είναι το μικρότερο κύτταρο του ανθρώπινου οργανισμού; Από τα εκατομμύρια σπερματοζωάρια που κυκλοφορούν έπρεπε να γεννηθείς εσύ; Κι εγώ έπρεπε να πέσω πάνω στο συγκεκριμένο σπερματοζωάριο; Ναι έτσι θα σε λέω από εδώ και πέρα. Είσαι το λάθος σπερματοζωάριο. Μια αποτυχημένη σύλληψη. Η φύση δεν κάνει πάντα την καλύτερη επιλογή. Παράγει και προιόντα χαλασμένα. Είσαι ένα χαλασμένο προιόν. Ένα λάθος της φύσης.
Ωχ νάτο το κάνω πάλι. Ρίχνω το φταίξιμο σε σένα. Όχι, όχι. Ήσουνα δική μου επιλογή. Δεν έπεσα πάνω σου. Σε διάλεξα. Για κάποιο λόγο συναντιούνται οι άνθρωποι. Αυτούς προσπαθώ να ερμηνεύσω για να μην πονάω άλλο. Θυμάμαι μια φορά μικρή που με κυνηγούσε η μάνα μου να φάω ένα αυγό και έτρεχα στο σπίτι κρατώντας έναν γυάλινο κουμπαρά. Εγώ έπεσα, ο κουμπαράς έσπασε, το χέρι μου κόπηκε. Έκλαιγα πολύ και πόναγα αλλά άντεξα τον πόνο να μου ράψουν το χέρι χωρίς αναισθησία επειδή ήμουνα μικρή και δε θα καταλάβαινα τον πόνο. Άκουγα να μου λένε έλα είσαι μεγάλο κορίτσι εσύ, δεν κάνει να κλαις. Σκούπισα λοιπόν τα δάκρυα μου και έκανα πως δεν πονάω για να μη με κοροιδέψουν. Έτσι και τώρα. Κάνω πως δεν πονάω. Αλλά αυτός ο πόνος δεν αντέχεται γαμώτο. Όσο και να προσποιηθώ αυτός έχει ριζώσει βαθιά και δε φεύγει. Είναι πάντα εκεί παρών να μου θυμίζει τα λάθη μου, τα λάθη σου, τις στιγμές. Στιγμές δικές μας. Αναμνήσεις που θέλω να μην θυμάμαι. "Γιατί σταμάτησες να παίρνεις; Το πήρες απόφαση ή κουράστηκες;" Και οι δύο κουραστήκαμε. Ο καθένας έψαχνε να γεμίσει τα κενά του. Αυτά μετράω τώρα. Τα κενά. Το ήξερες οτι μετριέται το κενό; Μπορώ και το μετράω. Είσαι κάποιος με πολλά κενά. Μάλλον αυτό αγάπησα σε σένα. Την κενότητά σου, την απλότητα της σκέψης σου, την αδυναμία σου να αισθανθείς και να αγαπήσεις.
Διαστροφή; Ανασφάλεια; Ένας άνθρωπος που πιστεύει πως μπορεί να νιώσει και να αγαπήσει, ερωτεύτηκε αυτόν που ήξερε οτι δε θα μπορέσει να του δώσει τίποτα από όσα αναζητά. Γιατί; Μα για να τον αλλάξει. Να αποδείξει οτι μπορεί να τον κάνει να νιώσει. Ο εγωισμός μου ξεδιπλώνεται σε όλο του το μεγαλείο! Πού πας βρε κακόμοιρο πλάσμα; Ακόμα δεν έμαθες από τις πληγές σου; Ήταν ακόμα ανοιχτές όταν τον συνάντησες. "Και οι πληγές μου ακόμα ανοιχτές σου έλεγα. Πρόσεχε πως θα μου φερθείς". Αλλά ήξερα που να πάρει ο διάολος. Ήξερα.
"Βρε βρε καλώς τον." Ξαναπαίρνεις. Καημένε μου ούτε εσύ έχεις λύσει τίποτα. Κι εσύ μέσα στην αφέλειά σου ψάχνεις να βρεις τις απαντήσεις. Για να τις πάρεις πρέπει να κάνεις τις σωστές ερωτήσεις. Πρέπει να μπορείς να τις σκεφτείς. Μέσα στο δικό σου μοναχικό σύμπαν, αυτό μοιάζει με αποτυχημένο σενάριο επιστημονικής φαντασίας. Τα εξωγήινα όντα θα καταννοούσαν καλύτερα αυτά που έλεγα σε σένα.
"Θα απαντήσω. Θα το σηκώσω. Θα σου πω να μη με ξαναενοχλήσεις ποτέ πια. Θα τελειώσει οριστικά. Είσαι παρελθόν." Παίρνω βαθιά ανάσα, προσπαθώ να ηρεμήσω τους παλμούς της καρδιάς μου και πατάω το κουμπί. "Πού είσαι; Είμαι κάτω από το σπίτι σου." Η αναπνοή μου ξαφνικά γίνεται ήρεμη. Συνεχίζεις να μιλάς μα στα αυτιά μου η φωνή σου φτάνει σαν ξεκούρδιστες χορδές πιάνου. "Θα μου μιλήσεις; Με ακούς;" Το μόνο που ακούω είναι τη φωνή μέσα μου που ουρλιάζει όχι άλλο πόνο, όχι άλλο κλάμα, όχι άλλο πόλεμο. Σου ψιθυρίζω "αντίο", κλείνω το κινητό, σκουπίζω τα δάκρυα μου και χαμογελάω.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου