ROUNDABOUT

Πρώτα εξαφανίζεται η μυρωδιά... προσπαθείς να την φέρεις στο μυαλό σου, να την κάνεις αίσθηση, να τη νιώσεις να σε κατακλύζει... Καταραμένη μυρωδιά... 

Μετά χάνονται οι γραμμές του κορμιού, οι καμπύλες, τα σημάδια του σώματος, η υφή, το άγγιγμα... Ύστερα ξεχνάς την φωνή, την χροιά, το χρώμα. Κ προσπαθείς να θυμηθείς... Γιατί γαμώτο δεν μπορείς? 

Κάποτε τα ήξερες καλύτερα κ από το δικό σου κορμί... 

Οι ελπίδες χάνονται κ μαζί μ αυτές κ εσύ. 

Βουλιάζεις ... χάνεσαι... η κατάσταση είναι μη αναστρέψιμη... 

Το είναι σου παλεύει να ξορκίσει τις σκιές κ τα φαντάσματα.
Αλλά το σκοτάδι πάντα είναι βαθύ... απόλυτο σκοτάδι. Μετά ησυχία. 

Παλεύεις με τους δαίμονες. Δε φταις εσύ, δε φταίει κανείς ... οι σκέψεις κ οι αναμνήσεις γίνονται μαχαίρια. Ατσάλινα, κοφτερά μαχαίρια. 

Παρακαλάς για τη λήθη. Για να λυτρωθείς... Η λησμονιά ερχεται... 

Ο χρόνος σου παίρνει σιγα σιγα τα συναισθηματα... Σταματάς να πονάς... Νιώθεις κενός...

Ούτε αγάπη, ούτε μίσος... απλά κενό... εκεί που κάποτε υπήρχε λαχτάρα, τώρα σε πλακώνει ένας βράχος. Ένας μεγάλος μαύρος βράχος. 

Προσπαθείς να ξεφύγεις. Να απαλλαχτείς από το βάρος του. 

Δεν υπάρχει κανένας να σε βοηθήσει. Μόνο εσύ... 

Όταν επιτέλους θα ξεφύγεις, θα έρθει το φως... θα λυτρωθείς...κ θα αναγεννηθείς... πιο δυνατός... για να αντέξεις την επόμενη φορά... και να κάνεις τα ίδια λάθη ίσως... αν είσαι τυχερός την επόμενη φορά θα βρεις την γαλήνη... 

Μεχρι ο κύκλος επιτέλους να κλείσει... ή να ξανανοίξει...