Κανιβαλισμός...

Σε ποιά Ελλάδα; Σε αυτή την Ελλάδα ξαναγύρισε ο πατέρας μου,για να μεγαλώσουν τα παιδιά του όπως πρέπει, σαν Έλληνες. Να πάμε στο ελληνικό σχολειό και να μη μας φάει η ξενιτιά όπως εκείνον... Εκείνον που όταν τα βλέφαρά του έπεφταν βαριά μετά από τόσες ώρες σκληρής δουλειάς μέσα στο κρύο, το μόνο που σκεφτόταν είναι πως θα καταφέρει να αντέξει τις κακουχίες για να στείλει στη μάνα του καμια δραχμούλα για να μπορεί να ζει σαν άνθρωπος. Εκείνον που Χριστούγεννα, Πάσχα, γιορτές, γενέθλια τον έβρισκαν μακριά από τη ζεστασιά των δικών του ανθρώπων. Εκείνον που όταν το μετάνιωσε που επαναπατρίστηκε, έπεφτα να τον κατηγορώ και να πλέκω το εγκώμιο της χώρας μου. Πού με έφερες μπαμπά; Τί θα πώ εγώ στα δικά μου παιδιά μπαμπά; Εσύ τον εκπλήρωσες τον προορισμό σου μπαμπά. Εμένα δεν μου δίνεται η δυνατότητα ούτε να τον ξεκινήσω...
Σε μια χώρα που έχει γίνει μια ατελείωτη παρτούζα... Που έχει γεμίσει λαμόγια, απαίδευτους, υποκριτές, βρυκόλακες, δολοφόνους σωμάτων και ψυχών. Σε μια χώρα που καθημερινά ξεσκίζει αλύπητα τις ψυχές μας. Σε αυτήν που σε κάθε γωνιά της ελοχεύει ο πνευματικός θάνατος. Θάνατος πολύ χειρότερος από τον σωματικό. Σε μια κοινωνία που σκοτώνει αυτούς που τολμούν ακόμα να αισθάνονται και να ελπίζουν, που τολμούν να μιλάνε και να σκέπτονται, που μυρίζουν τα αρώματα των λουλουδιών, που είναι ευγνώμονες που υπάρχουν. Σε μια κοινωνία που σε περνάνε για τρελό ειρωνεύοντάς σε και λέγοντάς σε αθεράπευτα ρομαντικό όταν από τα χείλη σου βγαίνουν λέξεις όπως συνάνθρωπος, αλληλεγγύη, αξίες, ιδανικά, αγάπη, έρωτας... Εδώ που οι κανίβαλοι έχουν τον πρώτο λόγο και κινούν τα πάντα. Σε μια χώρα που σε καταπιέζει, σε εξευτελίζει, σε ξεσκίζει, εδώ που όλα έχουν την τιμή τους και εξαγοράζονται. Αν είσαι από αυτούς που παραμένεις Άνθρωπος κινδυνεύεις να γίνεις βορά στο Θηρίο. Τα έχασα όλα μπαμπά. Δεν έχει πιο κάτω από εδώ. Σήμερα μου κρεμάσανε και την αξιοπρέπειά μου στα περίπτερα. Με αναγκάσανε να δω έναν άνθρωπο λίγο πριν ταξιδέψει η ψυχή του μακριά από τους αγαπημένους του. Και όσο και αν προσπάθησα να μην κοιτάξω, έγινα και εγώ για λίγο ανθρωποφάγο τέρας. Και μετά σπάραξε η ψυχή μου συνειδητοποιώντας πόσο "λίγοι" είμαστε να αξιοποιήσουμε το δώρο της ζωής που μας χαρίστηκε. Δε σας μπορώ άλλο. Ούτε τον εαυτό μου μπορώ... Άνθρωποι που τρέμουν μήπως αγαπήσουν ή και αγαπηθούν, άνθρωποι βολεψάκηδες, άνθρωποι γεμάτοι θυμό και μίσος, αδιάφοροι, άνθρωποι που για τα πιστεύω τους δολοφονούν, άνθρωποι δήθεν, άνθρωποι που αρνούνται να κοιτάξουν τί συμβαίνει γύρω τους και κρύβονται στα μπουζούκια,στα γυμναστήρια και στο εύκολο πήδημα... Χρειαζόμαστε όλοι ένα restart. Να ξεκινήσουμε πάλι από το μηδέν. Να μάθουμε από την αρχή έννοιες, λέξεις και αξίες, να μάθουμε πως είναι να ανοίγεις την αγκαλιά σου στο διαφορετικό, πως είναι να αγαπάς κάποιον που δεν έχει να σου προσφέρει ανταλλάγματα, πως είναι να δίνεσαι με την ψυχή και την καρδιά σου σε έναν σκοπό, πως είναι να είσαι Άνθρωπος. Μπαμπά τον έχασα τον προσανατολισμό μου. Έπεσα μέσα στην παγίδα. Βούλιαξα στον καναπέ. Ασχολήθηκα με ανούσια πράγματα. Άφησα να με κυριεύσει ο θυμός για λάθος ανθρώπους ενώ το τέρας κρύβεται αλλού. Αυτή είναι η χώρα μου και αυτοί οι άνθρωποι της; Αυτή που με κάνει να αιμορραγώ κάθε μέρα; Ε λοιπόν θέλω αυτό το αίμα που τρέχει και φτάνει κάτω στη γη, να την αναγκάσει να ανθίσει. Να σταματήσει να γίνεται μαύρος βούρκος και από αυτό το αίμα να ξεπεταχτούν πολύχρωμα λουλούδια. Να ξαναμυρίσω μυρωδιές της Άνοιξης, να κλείσω στις χούφτες μου το χώμα της, να ακούσω γλυκούς ήχους, να πάρει ο άνεμος όλη τη σαπίλα. Να παραμείνω άνθρωπος...
Συγγνώμη μπαμπά...