Στιγμή στη στιγμή

A moment in time

Σήκωσε τα χέρια της ψηλά αφήνοντας τον άνεμο να της χαϊδεύει το κορμί. Το άσπρο φόρεμά της ανέμιζε και εκείνη πήγαινε κόντρα στον αέρα που της ανακάτευε τα πυρόξανθα μαλλιά. Αν την έβλεπες από μακριά, θαρρείς χόρευε. Τα μάτια της υγρά, διαπερνούσαν την ύλη και κοίταζαν πέρα από τον ορίζοντα. Μόνο εκείνη έβλεπε αυτά, που αν τα ξεστόμιζε, θα την περνούσαν για αλόκοτη. Και ήταν. Εκεί που οι άλλοι έβλεπαν έρημο τοπίο και σκοτεινούς δρόμους, εκείνη ονειρευόταν πέτρινα σκαλιά που οδηγούσαν στον ουρανό και χάνονταν. Έβλεπε πολύχρωμα μπαλόνια να γεμίζουν τον ουρανό στο ηλιοβασίλεμα. Έκλεινε τα μάτια και σκεφτόταν στέγες με κόκκινα τούβλα και μικρά ανθρωπάκια να χορεύουν έναν εξωτικό χορό.

-Να! Αν απλώσω τα χέρια μου τα μικρά ανθρωπάκια θα χορέψουν πάνω στο κορμί μου. Κ μετά θα τα κλείσω στη χούφτα μου και θα τα αφήσω στη θάλασσα για να συνεχίσουν το ταξίδι τους σε πιο μακρινά μέρη. Εκεί, στην άκρη του κόσμου. Στα απάτητα βουνά. Εκεί που μπορείς να χορεύεις πάνω σε μαύρες γυαλιστερές πέτρες, σε κορμούς δέντρων και στο υγρό χώμα.

Όταν την πλησίαζες, έφευγε και αν της γύρναγες την πλάτη, έτρεχε πίσω σου και σε αγκάλιαζε τόσο σφιχτά που νόμιζες θα σου έκοβε την ανάσα. Κράταγε το χέρι σου και δεν το άφηνε παρά μόνο όταν τα δάκρυα, καυτά, γλιστρούσαν από τα μάτια της και έκαιγαν το πρόσωπό της. Έμενε έτσι ώρες ατελείωτες να κοιτάζει τη θάλασσα. Σαν να σταματούσε ο χρόνος γύρω της, δεν άκουγε παρά μόνο την ανάσα της. Καθόταν σαν ένα απολιθωμένο, παράξενο ον και το μόνο που κούναγε ήταν τα δάχτυλα του δεξιού της χεριού, ρυθμικά, σαν να έπαιζε κάποια αόρατη μελωδία που εκείνη είχε δημιουργήσει.
- Η μουσική είναι το μέσο που μας έδωσε ο Θεός για να επικοινωνούμε με τα βαθύτερά μας συναισθήματα. Μας επέτρεψε να την ανακαλύψουμε για να μαγεύουμε και να μαγευόμαστε.
Εκείνη ήταν σαν μια παρτιτούρα στα χέρια ενός μαέστρου που τον ζάλιζε αλλά δεν μπορούσε να την διαβάσει.

- Δες πως ταξιδεύουν οι νότες στον αέρα! Παίρνουν τους φόβους σου, τις σκοτεινές σου επιθυμίες, τις βαθύτερες σκέψεις σου και τα μετατρέπουν σε ουράνια τόξα γεμάτα ρυθμούς και μελωδίες. Ανέβηκα σε ένα μουσικό χαλί μια φορά και με ταξίδεψε πέρα από τη θάλασσα, εκεί που ζουν οι ήχοι. Ήχοι παράξενοι, απόκοσμοι. Πότε σε κάνουν να γελάς δυνατά και άλλοτε θρήνοι που ξεσκίζουν τη ψυχή σου. 

Αν προσπαθούσες να της μιλήσεις όταν βρισκόταν στην ονειρική αυτή κατάσταση, έβγαζε ουρλιαχτά σαν να μπήγουν χιλιάδες μαχαίρια στο κορμί της. Έμενε κουλουριασμένη και θα πίστευες πως έχει σταματήσει να αναπνέει. Μόνο όταν ήξερε οτι κανένας δε την κοίταζε, μόνο τότε σάλευε και άφηνε από τα σωθικά της να ακουστεί ένας ψίθυρος.

- Μια στιγμούλα.........