Σάββατο 15 Νοεμβρίου 2014

AMOR

Έμεινα ακίνητη. Εκεί στη μεση του διαδρόμου, άρχισα να τους παρατηρώ. Το κανω πολλές φορές. Παρατηρώ ανθρώπους. Συνήθως αγνώστους. Προσπαθώ να πλάσω στο μυαλό μου την ιστορία τους.
Αναρωτιόμουνα λοιπόν πού να γνωριστήκανε, πώς να ήταν η πρώτη τους ματιά, η πρώτη τους συνάντηση, το πρώτο τους φιλί, η πρώτη τους νύχτα. Την κρατούσε απο το χέρι τόσο σφιχτά σαν να φοβόταν οτι κάποιος ή κάτι θα του την πάρει μακριά, θα του την στερήσει. Εκείνος με αθλητικό καπελάκι, τζιν και ένα φούτερ και εκείνη με φόρμα ίδιου χρώματος πάνω και κάτω και ασορτί καπελάκι. Και οι δύο φορούσαν αθλητικά παπούτσια και στο χέρι τους γυάλιζαν οι βέρες τους. Ετών; Γύρω στα 80. Εκείνος φαινόταν να έχει τον έλεγχο. Πηγαινε μπροστά κουτσαίνοντας και της βαστούσε το χέρι. Όταν εκείνη σταμάτησε στο σταντ με τα αρωματικά φυτά, εκείνος γύρισε, πήγε δίπλα της και έβαλε το χέρι του γύρω από τη μέση της.
Άραγε να έχουνε παιδιά, εγγόνια; Παντρεύτηκαν από έρωτα; Έρωτας... Στέκομαι λίγο σε αυτή τη σκέψη. Άραγε μπορούμε να μείνουμε για πολύ με αυτούς που ερωτεύομαστε; Άγριο πράγμα ο έρωτας... Έρχεται σαν άγριο θηρίο και με αχόρταγη όρεξη σε κατασπαράζει. Επικίνδυνο πράγμα ο έρωτας... Τόσο κοντά στην τρέλα... Η ψυχολογία υποστηρίζει οτι ο άνθρωπος χρειάζεται περίπου 30 δευτερόλεπτα να ερωτευτεί. Αυτή η τρέλα κρατάει από 6 μήνες εώς 2 χρόνια. Αν ξεπεράσεις αυτό το στάδιο γίνεται αγάπη. Αγάπη που ριζώνει. Πόσο δυστυχισμένοι εκείνοι που δεν έχουν αφεθεί να τους παρασύρουν αυτά τα μαγικά συναισθήματα...
Διακόπτω τη σκέψη μου και τους παρατηρώ να προσπαθούνε με δυσκολία να διαβάσουνε τις ετικέτες. Τα κουρασμένα από τα χρόνια μάτια τους δε τους βοηθάνε αρκετά. Λίγο προτού κάνω ένα βήμα προς το μέρος τους για να τους βοηθήσω, αρχίζουν να πειράζουν ο ενας τον άλλον και να γελάνε σαν μικρά παιδιά. Κάθομαι στη θέση μου μη θέλοντας να τους χαλάσω τη στιγμή.
Στιγμή... Στιγμές στο χρόνο... Η ζωή μας αποτελείται από μικρές στιγμές. Στιγμές που κλαίμε, γελάμε, πονάμε, απογοητευόμαστε, που νομίζουμε οτι κατακτάμε τον κόσμο. Στιγμές που έρχονται και στιγμές που φεύγουν. Η κάθε ανθρώπινη ύπαρξη είναι μόνο μια μικρή στιγμή στην αιωνιότητα. Πόσες να είναι οι αληθινές στιγμές που έχουν μείνει χαραγμένες βαθιά μέσα μας;
Τους κοιτάζω να απομακρύνονται με αργά βήματα, πάντα κρατώντας σφιχτά ο ένας το χέρι του άλλου. Να είχαν άραγε ευτυχισμένη ζωή; Σίγουρα πέρασαν δυσκολίες αλλα η γεύση που τους άφησε η κοινή τους πορεία στο χρόνο, να είναι γλυκιά; Τους φαντάζομαι να πίνουν τον πρωινό τους καφέ, να μαγειρεύουν, να κάνουν τον περίπατό τους, να γελάνε με τα εγγόνια τους, να πίνουν το βράδυ τσάι. Μια γλυκιά καθημερινότητα στη δύση της ζωής τους. Σταματάνε λίγο πιο κάτω και η συμπαθητική γιαγιά κοιτάζει τριγύρω. Συνειδητοποιώ οτι δεν κρατάνε καλάθι, βρίσκω ένα και τους πλησιάζω. Τους προσφέρω το καλαθάκι και ο παππούλης με ευχαριστεί ενώ η γιαγιά μου χαμογελάει. "Πόσα χρόνια είσαστε μαζί;" Ο παππούς γελάει. "60 ολόκληρα χρόνια. Έχουμε επέτειο αύριο."
Προσπαθώ να χωρέσω στο μυαλό μου το νούμερο που μου λέει. Χαμογελάω. "Πολλά χρόνια. Μια ολόκληρη ζωή. Πώς τα καταφέρατε;", ρωτάω με θαυμασμό.
"Όταν υπάρχει αγάπη και κατανόηση όλα γίνονται" μου απαντάει εκείνος. Η γιαγιούλα κοιτάζει για λίγο σαν χαμένη. Εκείνος βλέπει οτι την παρατηρώ κ μου λέει ψιθυριστά αλλά με χαμόγελο "η μνήμη της δεν την βοηθάει πια. Έχει άνοια. Την κρατάω από το χέρι αλλιώς μου χάνεται."
Δεν αφήνω το χαμόγελο μου να εξαφανιστεί και δίνω σημασία στις λέξεις που είπε. "Μου χάνεται." Προσωπική αντωνυμια πριν από το ρήμα.
Γυρνάει, την κοιτάζει μέσα στα μάτια, της χαμογελάει και της χαϊδεύει το μάγουλο. "Πάμε. Θα σου μαγειρέψω κοτοπουλάκι σήμερα." Του ανταποδίδει το βλέμμα και το χαμόγελο. Ενα βλέμμα που δεν είναι στα μάτια αλλά κάπου πιο βαθιά... Άλλη μια μαγική στιγμή... Και είναι δικιά τους. Σαν να έχει παγώσει ο χρόνος, σαν να μην βρίσκονται μέσα σε ενα σουπερμάρκετ, σαν να μην υπάρχει κανένας γύρω τους. Προσπαθώ να μην δούνε οτι έχω βουρκώσει και τότε η γιαγιούλα κάνει κάτι ακόμα πιο μαγικό. Μου δίνει ενα φιλί και μια ευχή απο την καρδιά της. "Σας ευχαριστώ πολύ. Δε θα το ξεχάσω. Θα προσπαθήσω."
Με χαιρετάνε, με ευχαριστούνε για το καλαθάκι και τους κοιτάζω καθώς βαδίζουν πιασμένοι σφιχτά όχι προς τους διαδρόμους πια, αλλα προς την αιωνιότητα. Μαζί...
Εγώ σας ευχαριστώ...


Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου