ΜΕΧΡΙ ΤΟ ΤΕΛΟΣ Η ΨΥΧΗ... ΟΜΩΣ ΠΗΓΑΙΝΕΙ ΚΑΙ ΠΙΟ ΚΕΙ;

Δρόμοι. Μέσα στην πόλη. Ή στην ύπαιθρο. Ή και μέσα στην ψυχή σου. Μονοπάτια δύσβατα, με αγκάθια, πέτρες, λακούβες και λάσπες. Κ εσύ διαβάτης προσπαθείς να περάσεις πάνω από τα εμπόδια που υψώνονται. Περαστικός οδοιπόρος. Μια απειροελάχιστη στιγμή μέσα στο αχανές σύμπαν. Φεύγεις, ταξιδεύεις και αναζητάς. Συναντάς κι άλλους διαβάτες,κι άλλες ψυχές,κι άλλες στιγμές. Τα μοναχικά βήματά σου σε οδηγούν κάποιες φορές σε λεωφόρους και κάποιες σε αδιέξοδα. Μετά από περιπλάνηση φτάνεις σε ένα τρίστρατο και σαν άλλος Οιδίποδας καλείσαι να αντιμετωπίσεις τη μοίρα σου. Κοιτάζεις τους δρόμους που ανοίγονται μπροστά σου. Πρέπει να διαλέξεις έναν. Και να πεις αντίο στους άλλους. Δεν υπάρχει πυξίδα, δεν υπάρχουν σημάδια και μπερδεύεσαι. Δε θυμάσαι καν από ποιόν ήρθες. Ξέχασες να αφήσεις και ψιχουλάκια για να μπορέσεις να επιστρέψεις αν το θελήσεις. Καλείσαι να πάρεις μια απόφαση. Κ αν δεν είναι η σωστή; Αν βρίσκεσαι σε λαβύρινθο και τελικά πάντα επιστρέφεις στο ίδιο σημείο; Αν στον δρόμο που επιλέξεις τελικά, βρεθούν απατεώνες, ληστές, δολοφόνοι; Ρισκάρεις. Επιλέγεις. Προχωράς. Όλα φαίνονται τόσο γνώριμα, μα και άγνωστα μαζί. Συναντάς κι άλλους συνοδοιπόρους. Καθένας αφοσιωμένος στην πορεία του. Κανένας δεν γυρνάει να κοιτάξει, κανείς δε δίνει σημασία, μόνος ο καθένας όπως κι εσύ τραβάει το δικό του δρόμο. Νυχτώνει. Έχεις αρχίσει και πεινάς, διψάς, είσαι εξαντλημένος, τα πόδια σου έχουν πρηστεί από το περπάτημα, η ανάσα σου έχει γίνει κοφτή. Λιποθυμάς... Ανοίγεις τα μάτια σου και κοιτάς τον ήλιο. Ξημέρωσε; Ο ήλιος σε τυφλώνει και δεν μπορείς να διακρίνεις καθαρά τη φιγούρα που στέκεται από πάνω σου και σε παρατηρεί. Τα μάτια σου ανοιγοκλείνουν για να συνηθίσουν το φως. Κάποιος σου απλώνει το χέρι. Αμφιβάλλεις. Και αν; Ναι αλλά και αν; Εμπιστεύεσαι και το κρατάς...Και το αφήνεις να σε οδηγήσει... Ή μήπως να αφήσεις και κανένα ψιχουλάκι;