Ήλιε μου ηλιάτορα

Αναρωτιέμαι λοιπόν... Να μείνω ή να φύγω. Μαζί με μένα και άλλοι πόσοι στην  ηλικία μου. Να φύγω για να δοκιμάσω την τύχη μου κάπου αλλού ή να μείνω και να το παλέψω και όπου μας πάει; Η φυγή τελικά είναι η λύση για τα πράγματα που αδυνατούμε να διαχειριστούμε; Ότι σε πονάει το κόβεις και πας παρακάτω; Είμαστε γενιά βολεμένων; Μάθαμε να μην παλεύουμε, να μην προσπαθούμε, να μην διεκδικούμε; Και να μας λένε και μπράβο από πάνω; Και αυτό αντικατοπτρίζεται σε όλα τα επίπεδα της ζωής μας. Στο εργασιακό, στο κοινωνικό, στο αισθηματικό, στο πολιτικό. Μάθαμε να τα ρίχνουμε όλα στην κακή μας τύχη και στη μαύρη μοίρα. Να δουλεύουμε λίγο και να βγάζουμε πολλά, να προσπαθούμε τόσο - όσο για τη σχέση μας και εκείνη να πηγαίνει καλά, να μην προσφέρουμε στους φίλους μας αλλά εκείνοι να είναι πάντα εκεί, να μην αποδίδουμε στην εργασία μας αλλά να παίρνουμε αναγνώριση, να γυρίζουν τα πράγματα γύρω από τον εαυτό μας και το Εγώ μας. Ευτυχώς πολλοί ξυπνήσανε. Ευτυχώς κάποιοι ακόμα μπορούν να σκέφτονται και να αισθάνονται. Πρέπει όμως να γίνουμε περισσότεροι. Πρέπει οι φωνές μας να ακουστούν πέρα από το διαμέρισμά μας, την πολυκατοικία μας, τη γειτονιά μας, την πόλη μας, τα σύνορά μας. Μας δίνεται μια ευκαιρία να βγάλουμε από πάνω μας τους δυνάστες μας. Μας δίνεται μια ευκαιρία να αποφασίσουμε εμείς για το μέλλον μας και να σταθούμε στα πόδια μας. Όχι ο καθένας σκεπτόμενος τον εαυτό του αλλά το γενικό καλό, τα παιδιά μας, τα εγγόνια μας. Θα είναι δύσκολα στην αρχή, αλλά και τί δεν είναι; Σάμπως τώρα εύκολα είναι; Λοιπόν σαν κάτοικος αυτού του τόπου θέλω να έχω το δικαίωμα να αποφασίζω εγώ η ίδια ποιό ειναι το καλό μου και πως θα ζήσω τη ζωη μου. Κανένας άλλος. Δε θέλω να είμαι μαριονέτα στο παιχνίδι τους. Καλύτερα μόνοι μας. Ας τα γκρεμίσουμε όλα και ας τα ξαναχτίσουμε. Ας ξαναγεννηθούμε από τις στάχτες μας. Ας ξεκινήσουμε από το μηδέν. Η ιστορία έχει δείξει πως μπορούμε να τα καταφέρουμε αρκεί να είμαστε ενωμένοι. Δύσκολο αλλα όχι αδύνατον. Ας ρισκάρουμε και λίγο. Τόσο καιρό που πηγαίναμε εκ του ασφαλούς τί κερδίσαμε; Σίγουρα κάποιοι κέρδισαν. Με τί κόστος όμως και πάνω στις πλάτες ποιών; Και πως να κατηγορήσεις και αυτούς που φεύγουν; Γιατί η Ελλάδα σου λέει τρώει τα παιδιά της. Πώς να τους κοιτάξεις στα μάτια και με ειλικρίνεια να τους πεις οτι εχουν άδικο; Η φυγή όμως γαμώτο δεν είναι λύση. Η σκλαβιά επίσης δεν είναι. Ας αποφασίσουμε με συνείδηση. Ας αποφασίσουμε να ρισκάρουμε, να αλλάξουμε την κατάσταση, να αναπνεύσουμε ελεύθερα. Κάναμε την αρχή. Ας το πάμε μέχρι το τέλος. Χωρίς αλληλοκατηγορίες και διαχωρισμούς. Σε όποιο χρώμα και αν πιστεύει ο καθένας, όλοι είμαστε κάτοικοι αυτού του ευλογημένου τόπου. Το πρόβλημά μας είναι ο εγωισμός μας. Μήπως να αφήναμε λίγο τα χρώματα και να ασχολούμασταν με την ουσία; Με τις αξίες μας σαν λαός; Δε θα χαθούμε. Δεν μπορεί να χαθούμε. Είμαστε η χώρα του ήλιου και όσο μας φωτίζει αυτός ο λαμπερός ήλιος, σε αυτή τη χώρα θα γεννιούνται λαμπρές ιδέες, λαμπρά μυαλά και λαμπροί άνθρωποι. Μην ξεχνάμε πως πάντα μετά από την καταιγίδα, βγαίνει πάντα αυτός ο υπέροχος φωτεινός, ζεστός ήλιος. Ας δείξουμε οτι είμαστε άξιοι απόγονοι και συνεχιστές αυτών που έκαναν τη λέξη Έλληνας να ακούγεται σε ολη τη γη και να ξαναπάρει την έννοια της παλικαριάς, του φιλότιμου, της γενναιότητας, της δημοκρατίας, των ελεύθερων ιδεών και του πνεύματος και όχι της λαμογιάς, του σταρχιδισμού, της καλοπέρασης, του βολέματος και της απατεωνιάς. Εγώ πάντως λέω να μείνω! Μπορούμε!

De ja vu

 Η ζωή μας αποτελείται απο μικρά μικρά κομμάτια γνώσης που όταν έρθει η στιγμή μπαίνουν στη θέση που τους πρέπει και συμβαίνει μια αποκάλυψη. Έπρεπε να περάσουν 5 ολόκληρα χρόνια για να καταλάβω το πραγματικό νόημα ενός έργου και να το αποκωδικοποιήσω. Ο Φάντο είμαστε εμείς και η Λις είμαστε παλι εμείς. Είμαστε εμείς σε σχέση με τους εαυτούς μας και με τους άλλους. Τώρα αντιλαμβάνομαι την σημασία της κάθε λέξης που έλεγα χωρίς να μπορώ να συνειδητοποιώ τότε τί ακριβώς έλεγα. Τα έλεγα βιωματικά και ασυνείδητα χωρίς να μπορώ να τα ερμηνεύσω με τη λογική μου. Και θέλω να ξαναπαίξω απο την αρχή την κάθε λέξη, την κάθε παύση, την κάθε αναπνοή. Που τώρα όμως θα έχουν ενα εντελώς διαφορετικό νόημα μέσα μου. Γιατί τώρα θα βιώνω το συναίσθημά μου ξέροντας ακριβώς τί ήταν αυτό που έλειπε από το παζλ. Φάντο και Λις. Δύο πληγωμένα παιδιά που όλοι κρύβουμε μέσα μας. Θύτες και θύματα εναλλάσσουν τους ρόλους, παλεύουν με τους εαυτούς τους και ο ένας με τον άλλον. Και τελικά ο ένας από τους δυο αποφασίζει να αφαιρέσει τη ζωή του άλλου. Η Λις ανάπηρη κρεμιέται και εξαρτάται απο τον Φάντο. Αναπηρία που ο ίδιος ο Φάντο της εχει προκαλέσει  για να μπορεί να την ελέγχει κ να μην του φύγει. Για το καλό της οπως ο ίδιος πιστεύει. Και παρόλη την αναπηρία της, ο έλεγχος συνεχίζεται με αλυσίδες, χειροπέδες, ζώνες. Οτιδήποτε, που θα την κάνει να μείνει εκεί χωρίς να μπορεί να βρει διέξοδο και που μια ζωή θα ευχαριστεί τον Φάντο για οτι καλό της πρόσφερε. Ψάχνουν να βρουν μια ουτοπική ευτυχία. Μια ονειρική πόλη που εκει θα μπορούν να ζουν ευτυχισμένοι. Πού να φανταστούν πως η πραγματική ευτυχία ειναι μέσα τους. Δεν είναι κακός ο Φάντο, δεν ειναι καλή η Λις, δεν είναι καλός ο Φάντο, δεν ειναι κακιά η Λις.  Ο καθένας μεσα στην πληγωμένη ψυχή του, προσπαθεί να βρει την ευτυχία όπως την νομίζει. Ο Φάντο απογοητεύεται, η Λις απογοητεύεται, ο Φαντο καταθέτει τα όπλα, η Λις φωνάζει για προσπάθεια, ο Φάντο κουράζεται, η Λις πεθαίνει,ο Φάντο καταλαβαίνει;;;... Με τον ίδιο τροπο που πεθαίνουν και οι σχεσεις μας. Με τον ίδιο τρόπο που σκοτώνουμε καθημερινά ο ένας τον άλλον. Με τον ίδιο τρόπο που κάποιος αρνείται να δει την πραγματικότητα και να την αλλάξει. Ή που δε θέλει να την αλλαξει. Ή που δεν μπορεί. Ή που κουράζεται και αποφασίζει να μην προσπαθήσει και πηγαίνει παρακάτω. Για να ξανακάνει τα ίδια λάθη ίσως, αν δεν νιώσει, δε συνειδητοποιήσει τί έχει κάνει ή να αποφασίσει να δυναμώσει και να φτάσει στην ολοκλήρωσή του, στην ευτυχία του. Ή που τελικά αυτή είναι η δική του πραγματικότητα και έτσι του αρέσει. Φάντο και Λις μου σας ευχαριστώ, μα πιο πολύ από όλους ευχαριστώ εσένα,τη ζωή, τον Θεό και το σύμπαν...