Δεν έμαθα να παίζω κρυφά ή φανερά παιχνίδια. Δεν λειτουργώ με κανόνες, πρέπει και σημειωματάρια στο μυαλό μου. Δίνω απλόχερα γιατί έτσι αισθάνομαι και προσπαθώ να κάνω τους γύρω μου ευτυχισμένους. Αυτή είμαι και δεν αλλάζω. Η εκμετάλλευση όμως είναι κάτι που δεν αντέχεται. Γνωρίζω πως τα πράγματα στην αγάπη είναι άνισα. Κάποιος δίνει και κάποιος παίρνει. Ποτέ δεν ζήτησα να πάρω τίποτα. Θέλησα όποιος υπήρξε δίπλα μου να μου τα δώσει από μόνος του. Ειδικά εσύ που ήμουνα εκεί να βάζω φάρμακα στις πληγές σου, να μετράω τις αναπνοές σου, να αποτυπώνω τα χαμόγελά σου, να στέκομαι δίπλα σου. Δεν ζήτησα να κάνεις το ίδιο. Το ήθελα όμως.
Δεν το θέλησες, δεν με κατάλαβες, δεν με άξιζες. Δε στο καταλογίζω, απλά μαζεύω ότι υπήρξε δικό σου, τις αναμνήσεις μου και τα υπολείμματα της αγάπης που δεν σεβάστηκες και τα θάβω μέσα στην τρύπα που εσύ με τα χέρια σου άνοιξες και έσκαψες σιγά σιγά μέσα στο χρόνο.
Φεύγω και εύχομαι να μην σε ξανασυναντήσω. Η ζωή είναι γεμάτη μαθήματα κ εγώ τα δικά μου τα πήρα. Μου έκλεψες μέρες, ώρες και κυρίως στιγμές. Στιγμές που πάλευα για λίγο οξυγόνο. Τότε που εγώ έβλεπα ηλιοβασιλέματα κι εσύ περπατούσες με χαμηλωμένο το κεφάλι γιατί δεν άντεχες τα χρώματα. Τότε που εγώ άκουγα μελωδίες και μουσικές και στα δικά σου αυτιά αντηχούσαν σαν λευκός θόρυβος. Τότε που εγώ ήθελα να ταξιδέψω στη θάλασσα και εσύ την έβρισκες πάντα αγριεμένη. Τότε που εγώ ήθελα να κρατιόμαστε χέρι χέρι και να βαδίζουμε μαζί αλλά εσύ μοίραζες τον εαυτό σου και τις υποσχέσεις σου και σε άλλα χέρια και στόματα.
Ήσουν φοβισμένος, γεμάτος τραύματα. Μια πολύπλοκη προσωπικότητα από συμπλέγματα φοβιών, ανασφαλειών και άλυτων προβλημάτων.
Εγώ θα συνεχίσω να πιστεύω στην αγάπη. Στην αληθινή, ουσιαστική αγάπη που μέσα της δε χωράνε ανταγωνισμοί, μικρότητες και κακίες. Στην αληθινή ένωση σώματος και ψυχής. Ίσως είσαι πολύ καλός στο να πείθεις οτι έχεις κάτι και εγώ το πίστεψα. Έβαλες φωτιά στη ψυχή μου, φαρμάκωσες την καρδιά μου, με κλωθογύρισες στο στρόβιλό σου και κατάντησα ένα σκουπίδι που το σέρνει ανάλογα με την όρεξή του, ο μανιασμένος άνεμος που σε κυβερνά.
Όπως και να 'χει έτσι είναι η σατραπεία του έρωτα. Πρέπει να μάθω να προστατεύω τον εαυτό μου και να τον δίνω απλόχερα μόνο εκεί που του φέρονται με ευλάβεια και σεβασμό. Στην αγάπη πρέπει να προστατεύεις τον άλλον από τις κακουχίες, να στέκεσαι δίπλα του, να τον αντιμετωπίζεις σαν κάτι εύθραυστο. Εσύ διάλεξες τον απάνθρωπο δρόμο του να κάνεις σημαία τις αδυναμίες του άλλου και να τον λυγίζεις. Και η δικιά μου αδυναμία... Εσύ.
Δεν μπορείς να μου κρατήσεις το χέρι, δεν μπορείς να με πάρεις αγκαλιά να χαζέψουμε το ηλιοβασίλεμα, δεν μπορείς να με ταξιδέψεις. Ο λόγος είναι οτι δεν μπορείς να δεις τίποτα από όλα αυτά. Έχεις την ικανότητα να μετατρέπεις το όμορφο σε άσχημο. Δεν μπορείς ή δεν θέλεις. Το αποτέλεσμα ίδιο.
Θα σου λείψω το ξέρω. Κι ας το αρνηθείς μέσα σου, Θα σου λείψω όταν θα δεις πως είναι να μη σου δίνουν απλόχερα. Θα είναι αργά. Τότε θα δίνω απλόχερα την αγάπη μου σε κάποιον άλλον. Ξεκινάω από τον εαυτό μου που είχα ξεχάσει γιατί τον είχα αφήσει στα δικά σου χέρια.
Ίσως για αυτό συναντηθήκαμε. Όχι για να αγαπηθούμε αλλά για να αφήσει ο καθένας μας πίσω τον φοβισμένο του εαυτό. Και για να σιγουρευτούμε οτι δε θα ξανασυναντηθούμε.
