Τα χρωστουμενα

Journey towards where?

ΕΙΣΑΙ Κ ΕΣΥ ΠΟΥ ΛΙΓΟ ΠΡΙΝ ΠΑΡΑΙΤΗΘΩ, ΕΡΧΕΣΑΙ ΚΟΝΤΑ, ΜΟΥ ΣΦΙΓΓΕΙΣ ΤΟ ΧΕΡΙ ΚΑΙ ΜΟΥ ΛΕΣ ΟΛΑ ΘΑ ΠΑΝΕ ΚΑΛΑ.

ΜΟΥ ΔΙΝΕΙΣ ΤΗ ΔΥΝΑΜΗ ΣΟΥ Κ ΟΥΤΕ ΚΑΝ ΤΟ ΞΕΡΕΙΣ, ΟΥΤΕ ΠΟΥ ΦΑΝΤΑΖΕΣΑΙ...

Κ ΑΥΤΕΣ ΟΙ ΣΥΖΗΤΗΣΕΙΣ... ΝΑΙ ΟΙ ΣΥΖΗΤΗΣΕΙΣ ΜΑΣ ΕΙΝΑΙ ΚΑΤΙ ΠΟΥ ΘΑ ΜΕΙΝΕΙ ΠΑΝΤΑ ΜΕΣΑ ΜΟΥ ΣΦΡΑΓΙΣΜΕΝΟ...

ΤΑ ΛΟΓΙΑ ΣΟΥ ΣΤΡΙΦΟΓΥΡΙΖΟΥΝ ΣΤΟ ΜΥΑΛΟ ΜΟΥ. 

Η ΨΕΥΔΑΙΣΘΗΣΗ ΟΤΙ ΕΙΣΑΙ ΠΑΝΤΑ ΕΔΩ Κ ΑΣ ΜΗΝ ΕΙΣΑΙ ΠΙΑ...

Κ ΑΣ ΕΧΕΙΣ ΦΥΓΕΙ ΗΔΗ ΠΟΛΥ ΜΑΚΡΙΑ...

ΠΕΡΑΣΕ ΠΟΛΥΣ ΚΑΙΡΟΣ... ΑΡΑΓΕ ΝΑ ΣΚΕΦΤΕΣΑΙ ΑΚΟΜΑ Ή ΛΗΣΜΟΝΗΣΕΣ?

ΜΟΝΟ ΚΑΤΙ ΠΑΛΙΕΣ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ Κ ΓΡΑΜΜΑΤΑ ΓΙΑ ΝΑ ΘΥΜΙΖΟΥΝ ΤΗΝ ΠΑΡΟΥΣΙΑ ΣΟΥ...

ΟΛΑ ΚΑΤΑΛΟΙΠΑ ΕΝΟΣ ΠΑΡΕΛΘΟΝΤΟΣ ΠΟΥ ΤΣΑΚΙΣΑΜΕ... ΠΑΛΕΨΑΜΕ ΜΕ ΔΑΙΜΟΝΕΣ ΚΑΙ ΧΑΣΑΜΕ... Κ ΑΠΟ ΤΟΤΕ ΣΑΝ ΚΥΝΗΓΗΜΕΝΟ ΠΟΥΛΙ ΤΡΕΧΩ ΝΑ ΞΕΦΥΓΩ... ΑΠΟ ΤΙ? ΔΕΝ ΞΕΡΩ...ΑΠΟ ΜΕΝΑ ΙΣΩΣ...

ΟΙ ΠΛΗΓΕΣ ΟΙ ΔΙΚΕΣ ΣΟΥ ΑΡΑΓΕ ΝΑ ΕΠΟΥΛΩΘΗΚΑΝ?

ΜΗ ΜΟΥ ΘΥΜΩΝΕΙΣ, ΜΗ ΜΟΥ ΚΡΑΤΑΣ ΚΑΚΙΑ... Σ' ΑΓΑΠΗΣΑ... Μ' ΑΓΑΠΗΣΕΣ...

ΟΜΩΣ ΔΕΝ ΗΞΕΡΑ... ΔΕΝ ΦΑΝΤΑΖΟΜΟΥΝΑ...

Κ ΤΩΡΑ ΕΡΗΜΟ, ΤΣΑΚΙΣΜΕΝΟ, ΚΑΡΑΒΙ... ΚΟΙΤΑΖΩ ΤΟ ΧΑΜΟΓΕΛΟ ΣΟΥ... Κ ΤΟ ΔΙΚΟ ΜΟΥ ΔΙΠΛΑ ΣΤΟ ΔΙΚΟ ΣΟΥ... ΗΜΟΥΝ ΕΥΤΥΧΙΣΜΕΝΗ ΚΑΠΟΤΕ...

ΘΥΜΑΜΑΙ ΤΑ ΛΟΓΙΑ ΣΟΥ... ΠΟΛΛΕΣ ΦΟΡΕΣ... ΗΣΟΥΝΑ ΤΟ ΜΟΝΟ ΑΛΗΘΙΝΟ ΦΩΣ ΣΤΟ ΣΚΟΤΑΔΙ...

ΣΤΟ ΧΡΩΣΤΑΩ... Κ ΑΥΤΟ... Κ ΤΟ ΑΛΛΟ... Κ ΠΟΛΛΑ...

ΝΑ ΣΑΙ ΚΑΛΑ ΟΠΟΥ Κ ΑΝ ΒΡΙΣΚΕΣΑΙ...

ROUNDABOUT

Πρώτα εξαφανίζεται η μυρωδιά... προσπαθείς να την φέρεις στο μυαλό σου, να την κάνεις αίσθηση, να τη νιώσεις να σε κατακλύζει... Καταραμένη μυρωδιά... 

Μετά χάνονται οι γραμμές του κορμιού, οι καμπύλες, τα σημάδια του σώματος, η υφή, το άγγιγμα... Ύστερα ξεχνάς την φωνή, την χροιά, το χρώμα. Κ προσπαθείς να θυμηθείς... Γιατί γαμώτο δεν μπορείς? 

Κάποτε τα ήξερες καλύτερα κ από το δικό σου κορμί... 

Οι ελπίδες χάνονται κ μαζί μ αυτές κ εσύ. 

Βουλιάζεις ... χάνεσαι... η κατάσταση είναι μη αναστρέψιμη... 

Το είναι σου παλεύει να ξορκίσει τις σκιές κ τα φαντάσματα.
Αλλά το σκοτάδι πάντα είναι βαθύ... απόλυτο σκοτάδι. Μετά ησυχία. 

Παλεύεις με τους δαίμονες. Δε φταις εσύ, δε φταίει κανείς ... οι σκέψεις κ οι αναμνήσεις γίνονται μαχαίρια. Ατσάλινα, κοφτερά μαχαίρια. 

Παρακαλάς για τη λήθη. Για να λυτρωθείς... Η λησμονιά ερχεται... 

Ο χρόνος σου παίρνει σιγα σιγα τα συναισθηματα... Σταματάς να πονάς... Νιώθεις κενός...

Ούτε αγάπη, ούτε μίσος... απλά κενό... εκεί που κάποτε υπήρχε λαχτάρα, τώρα σε πλακώνει ένας βράχος. Ένας μεγάλος μαύρος βράχος. 

Προσπαθείς να ξεφύγεις. Να απαλλαχτείς από το βάρος του. 

Δεν υπάρχει κανένας να σε βοηθήσει. Μόνο εσύ... 

Όταν επιτέλους θα ξεφύγεις, θα έρθει το φως... θα λυτρωθείς...κ θα αναγεννηθείς... πιο δυνατός... για να αντέξεις την επόμενη φορά... και να κάνεις τα ίδια λάθη ίσως... αν είσαι τυχερός την επόμενη φορά θα βρεις την γαλήνη... 

Μεχρι ο κύκλος επιτέλους να κλείσει... ή να ξανανοίξει...