Δευτέρα 18 Απριλίου 2011

Ένας παλιάτσος είμαι εγώ καλή σας μέρα...


Υποκρινόμαστε... υποκρισία... υποκριτική... υποκριτές... Λέξεις που προέρχονται από την ίδια ρίζα... Τα τελευταία 4 χρόνια διδάσκομαι υποκριτική από τους αξιότιμους και σεβαστούς δασκάλους μου. Όλοι τους μου μάθανε πως ο "υποκριτής" δεν πάσχει πραγματικά στη σκηνή, πως όλα είναι θέμα τεχνικής, πως μόλις κατέβεις από τη σκηνή ξαναγίνεσαι ο αληθινός, πραγματικός σου εαυτός. Όλοι τους προσπαθούνε να μου μάθουνε πως να υποκρίνομαι πιο ρεαλιστικά, πιο φυσικά, πιο αυθόρμητα... Κανένας από αυτούς δε μου έδειξε όμως πως να μην γίνεται αυτό στην πραγματική ζωή... Και ούτε θα μπορούσε άλλωστε... Οι ρόλοι που καθημερινά υποδυόμαστε στη ζωή μας είναι πολύ περισσότεροι από αυτούς που σε μία μόνο θεατρική παράσταση καλείσαι να κάνεις. Είσαι άλλος  για τους γονείς σου, άλλος για τους φίλους σου, άλλος στις σχέσεις σου, άλλος στη δουλειά σου, άλλος στους γνωστούς σου, άλλος στο φούρναρη, στο χασάπη, στον εφοριακό και ο κατάλογος συνεχίζει...και συνεχίζει...και συνεχίζει... Ουπς! Και αρχίζεις να αναρωτιέσαι... Τελικά ποιός είμαι? Σε ποιόν δείχνω τον πραγματικό μου εαυτό? Εσύ που θεωρείς ότι είμαι πολύ σοβαρή/γελοία/γκρινιάρα/αστεία/γλωσσοκοπάνα/λιγομίλητη και δε θα έπρεπε, να μου πεις πως θέλεις να είμαι... Κι εσείς εκεί που ενοχλείστε επειδή έκανα λάθος... Να μου δείξετε πως πρέπει να τα κάνω για να είμαι σωστή... Πείτε μου ότι θέλετε... Μπορώ να υποκριθώ πως δε πονάω, πως δεν κλαίω, πως αγαπάω, πως είμαι δυνατή, πως είμαι ευτυχισμένη ή και δυστυχισμένη, πως δεν αγαπάω... Μπορώ να κάνω τον παλιάτσο, να γελάω δυνατά και να πετάω νερό από το λουλουδάκι που φορώ στο πέτο μου ακόμα κι αν μέσα μου ουρλιάζω και σπαράζω από το κλάμα... Χαρείτε τον παλιάτσο σας.... Αυτά σκέφτομαι καμιά φορά. Υποστηρίζω όμως μέσα μου βαθιά το "ψεύτης στη ζωή, ψεύτης στη σκηνή". Αρνούμαι λοιπόν να παίξω ρόλους στην καθημερινή μου ζωή. Επέλεξα να δείχνω αυτό που νιώθω, όπως το νιώθω. Υπήρξα τυχερή στη ζωή μου παρόλες τις δυσκολίες. Έχω φίλους αληθινούς που με αγαπάνε και με δέχονται για αυτό που είμαι. Δεν προσπάθησαν να με αλλάξουν. Με αποδέχτηκαν. Έχω αγαπήσει και αγαπηθεί... Κάποιοι με αγάπησαν από ανάγκη, κάποιοι επειδή αυτό που είμαι τους άρεσε. Έχω σταματήσει να κρύβομαι πίσω από τα λόγια μου. Δεν έχω ανάγκη να υποκριθώ στην πραγματική ζωή. Ίσως για αυτό τελικά να επέλεξα να κάνω θέατρο.Υποκρίνομαι, χωρίς να κοροιδεύω, χωρίς να πληγώνω, χωρίς να παρουσιάζω κάτι άλλο από αυτό που είμαι. Βιώνω συναισθήματα που στην καθημερινότητα δε θα μπορουσα. Για αυτό και στην καθημερινότητά μου είμαι ειλικρινής. Λέω την αλήθεια μου,δε φοβάμαι να βιώσω τα συναισθήματά μου (βοήθησε η εκπαίδευσή μου στην υποκριτική για αυτό), δείχνω αυτή που είμαι, λέω αυτό που νιώθω. Δεν το αντέχουν όμως όλοι. Είνια λίγοι οι φίλοι της αλήθειας... Αν δεν μπορούν να την αντέξουν, είναι γιατί δεν μπορούν να αντέξουν τον εαυτό τους...